Για χιλιετίες, η ανθρωπότητα έχει σκοντάψει κάτω από το βάρος των αλυσίδων της άγνοιας και των δεισιδαιμονιών που επιμένουν από τις αρχαίες μέρες μας. Πολλές σκιές έχουν μολύνει το ανθρώπινο νου και έχουν εξασθενήσει τη λαμπρότητα που πρέπει να εκπέμπει. Ως ανθρώπινα όντα έχουμε μια σχεδόν απεριόριστη ικανότητα για την επέκταση της φαντασίας μας, αλλά έχουμε και μια ειλικρινή επιθυμία να διακρίνουμε την αλήθεια από το ψεύδος και να καταλάβουμε καλύτερα τη θέση μας σε αυτό το σύμπαν. Αυτό είναι μια σχεδόν καθολική επιθυμία σε κάθε έναν από εμάς, να χωρίσουμε το πραγματικό από το μη πραγματικό και να διαδώσουμε τα ευρήματά μας στους συνανθρώπους μας.

 

Το αποτέλεσμα αυτής της ατελείωτης αναζήτησης είναι η Επιστήμη. Η επιστήμη, το σπουδαίο φως της ανθρώπινης σοφίας, έχει διαλύσει τις θολές σκιές και τις αλυσίδες των ειδών μας και μας επέτρεψε να δούμε από το σαφές φως της ημέρας. Ακριβώς όπως ο αλυσοδεμένος άνθρωπος έφυγε από το Σπήλαιο του Πλάτωνα από τις σκιές και τους δεσμώτες που τον είχαν φυλακίσει, τόσο η ανθρωπότητα έφυγε από τους αρχαίους κατακτητές και έλαβε τα πρώτα του βήματα προς την ωριμότητα και την ελευθερία που προέρχεται από την πνευματική ανεξαρτησία.

 

Αλλά κάτι χάθηκε στην αδυσώπητη πορεία της επιστημονικής προόδου. Κάποτε, σε μια εποχή που δεν ήταν τόσο πολύ καιρό πριν, η αναζήτηση της κατανόησης του κόσμου από την επιστήμη και η προσπάθεια να κατανοήσουμε τον Θεό με την παρατήρηση του αφηρημένου, του άφατου και του θείου ήταν ενωμένα στο στόχο και την πρακτική τους. Τα μεγάλα μυαλά της Επιστήμης και της Θρησκείας ήταν συχνά τα ίδια. Ο Isaac Newton, ο Robert Boyle και ο Johannes Kepler και πολλές άλλες υψηλές φιγούρες του Διαφωτισμού σχεδίασαν να διερευνήσουν τον φυσικό κόσμο με τη γοητεία των κρυμμένων μυστικών της Φύσης ενώ ταυτόχρονα άφησαν χώρο για την παρουσία ενός πεπερασμένου μυστηρίου, μιας πιθανής έκφρασης μιας Θείας παρουσίας.

  

Είναι αυτή η αίσθηση του θαυμασμού, της ευγνωμοσύνης και του δέους που έχουν απαλλαγεί από την υλιστική κοσμοθεωρία που τώρα διαπερνά την επιστήμη του σύγχρονου μας κόσμου. Έχουμε ξοδέψει τόσο πολύ να διαλύσουμε το μύθο και να σπάζσουμε τις αλυσίδες της άγνοιας που έχουμε ξεχάσει ότι η ανθρωπότητα είναι μια διττή δημιουργία και απαιτεί ένα χώρο για τα αδιανόητα, τα απροσδιόριστα και τα μυστικά μυστήρια της ανθρώπινης καρδιάς. Αυτά τα μυστήρια που οι αδελφότητες της αρχαιότητας φυλάσσουν με ζήλο και πιστότητα.

​

 Παρόλο που ένας χρόνος διαίρεσης, εξέτασης και κατηγοριοποίησης ίσως ήταν απαραίτητος για να προωθηθεί η γνώση της ανθρωπότητας από το σκοτάδι που την περιβάλλει κατά τον Μεσαίωνα, είναι πλέον καιρός, καθώς στεκόμαστε στην αυγή μιας νέας εποχής ανθρώπινης σοφίας, για άλλη μια φορά να αναλάβουμε το έργο της ενοποίησης του κόσμου σε κοινή κατανόηση και αλήθεια. Ο Τεκτονισμός βρίσκεται στο κέντρο, παρατηρώντας όλα τα σημεία της περιφέρειας της πραγματικότητας με ίση σταθερότητα, μη τιμολογώντας κανένα τμήμα της Αλήθειας έναντι άλλου και αφήνοντας χώρο για τις μυστικιστικές και τις ανεξήγητες καθώς και τις αναπόφευκτες πραγματικότητες της ζωής και τις σκληρές αλήθειες της ανθρώπινης εμπειρίας. Ο Τεκτονισμός και η Επιστήμη ξεκινούν από το ίδιο απόθεμα, συμμετέχοντες της ίδιας φύσης και μεριδιούχοι της ίδιας ελπίδας και μπορούν να συνδυαστούν σε μια συνεκτική μέθοδο εξερεύνησης των κρυμμένων μυστηρίων της Φύσης.